خودرو نیسان Pathfinder دنده ای سال 1991

آقای «اتوره بوگاتی» در سال 1909، کارخانه‌ی «بوگاتی» را به منظور تولید خودروهای خاص با پیشرانه‌های عظیم و قدرتمند تاسیس کرد. این خودروها بیشتر برای شرکت در مسابقات طراحی می‌شدند. در سال 1998 فولکس واگن آلمان، غول خودروسازی این روزهای جهان که مالکیت بسیاری از برندهای مطرح دیگر را نیز بر عهده دارد، بیشتر سهام کارخانه‌ی بوگاتی را خریداری کرده است. جالب است بدانید پیشرانه‌ی 16 سیلندری و جعبه‌دنده و تمامی ادوات این خودرو توسط فولکس واگن ساخته و درنهایت در شهر Molsheim فرانسه مونتاژ می‌شود. کارخانه‌ی دوباره‌ احیاشده‌ی بوگاتی پس از تولید موفق بوگاتی ویرون که انقلابی در صنعت خودروهای خیابانی بود، در سال 2016 در نمایشگاه ژنو، از مدل جدید خود با اسم تجاری شیرون «CHIRON» رونمایی کرد که لقب قوی‌ترین، سریع‌ترین، لوکس‌ترین و اسپرت‌ترین خودروی جهان تا به امروز را به اسم خود ثبت کرده است. در بخش فنی بوگاتی شیرون، ابتدا به پیشرانه‌ی خاص W16 آن می‌پردازیم که ساخت فولکس واگن آلمان است. حجم این پیشرانه 8000 سی‌سی است. چهار توربو شارژ که به صورت جفت/جفت عمل می‌کنند، موجب می‌شوند این مجموعه توان تولیدی برابر با 1500 اسب‌بخار و 1600 نیوتن‌متر گشتاور را در دور 2000 تا 6000 تولید کند. قدرت این ابرخودروی فیبر کربنی توسط یک جعبه‌دنده‌ی منحصربه‌فرد دارای تکنولوژی خاص و تدابیر امنیتی، به هر چهار چرخ منتقل می‌شود. در زمان 2.5 ثانیه سرعت این خودرو به 100 کیلومتر و در 6.5 ثانیه به 300 کیلومتر و درنهایت به سرعت 420 کیلومتر بر ساعت می‌رسد که در این سرعت محدود شده و قابلیت بوگاتی بیش از این اعداد و ارقام است. از جمله امکانات ایمنی می‌توان به ترمزهای فیبر کربنی، 6 کیسه هوای سرنشین که برای اولین بار از محفظه‌ی فیبر کربنی برای آن‌ها استفاده شده است، اسپویلر تطبیقی، تهویه‌های اتوماتیک، تودوزی تمام‌چرم و… اشاره کرد.

در سال 1956 ساخت پروژه‌ی جونیور آغاز شد. خودرویی که توسط شرکت داتسون (نیسان در آن سال زیرمجموعه‌ی داتسون بوده است) روی خط تولید رفت، درحقیقت وانت متوسطی با توان حمل بار800 کیلوگرم بود که از طریق پیشرانه‌ی 1500 سی‌سی50 اسب بخار به حرکت درمی‌آمد و به حداکثر سرعت 75 کیلومتر بر ساعت می‌رسید. تا سال 1982 مدل‌های مختلف با قدرت‌های گوناگون از خط تولید خارج شدند؛ اما سرانجام به دلیل نداشتن ایمنی کافی و وجود رقبای سرسختی همچون تویوتا هایلوکس تولیدش متوقف شد. نمونه‌ی بسیار پرقدرت‌تر این وانت در حدود  45 سال قبل وارد ایران شد. در ابتدا روی خط تولید سایپا قرار گرفت و درنهایت پارس خودرو حق امتیاز مونتاژ آن را به دست آورد و تا به امروز روی خط تولید باقی مانده است. در طراحی خودرو می‌توان آن را یک خودروی کلاسیک دانست: خط شانه‌ای که از روی گلگیرهای آن گذشته و از دو طرف کاپوت امتداد پیدا می‌کند و به چراغ‌های دوبل عمودی آن در جلوی خودرو می‌رسند. سپر فلزی که دقیقا مشابه خودروهای دهه‌ی 60 و 70 در پایین جلوپنجره‌ی بزرگ فلزی و مستطیلی خودرو نصب شده است. در قسمت عقب خودرو باز شاهد حضور سپر فلزی به همراه دو چراغ مستطیلی افقی هستیم که به‌سادگی در سپر قرار گرفته‌اند و البته در مدل‌های جدید، جای خود را به چراغ‌های عمودی قرارگرفته در انتهای گلگیرهای عقب داده‌اند. مهمترین نکته‌ای که در طراحی زامیاد به چشم می‌آید رنگ آبی آن است که می‌توان گفت بخشی از هویت صنعت حمل‌ونقل کشور ماست. پیشرانه‌ی موجود روی مدل‌های جدید این وانت، موتورهای خطی بنزینی 4 سیلندر 8 سوپاپ 2400 سی‌سی با قدرت 90 اسب بخار است که در نمونه‌های گازسوز قدرت آن به 80 اسب بخار می‌رسد و با گشتاور 140 نیوتن متری بسیار کند و کم بازده به نظر می‌رسد. مهمترین بخش آن مصرف 13 لیتر بر 100 کیلومتر این خودروست که در نمونه‌های گاز سوز و حتی دیزلی کارخانه به اعداد کمتری تبدیل شده است؛ البته طبق اعلام رانندگان بسیار بیشتر هم خواهد بود. در پایان زامیاد 24 تنها وانت سنگین‌وزن با قیمت نسبتا مناسب و حداقل امکانات موجود در کشور است .