خودرو سایپا Ario 1.6 دنده ای سال 1396

«لامبورگینی اونتادور» یک سوپر‌اسپرت موتور وسط ایتالیایی از کارخانه‌ی لامبورگینی است که برای اولین‌بار در سال 2011 پا به میدان رزم سوپر‌اسپرت‌ها گذاشت. لامبورگینی اونتادور در واقع جانشین مدل محبوب «لامبورگینی مورسیلگو» است. نام لامبورگینی اونتادور مانند سایر خودروهای تولیدی این کمپانی از یک گاو وحشی در مسابقات گاوبازی اسپانیا در سال 1993 برگرفته شده است که در مقاومتی کم‌نظیر در مقابل ماتادورها موفق به دریافت نشان شجاعت شد. طراحی لامبورگینی اونتادور بر‌پایه‌ی طراحی مدل تولید محدود «لامبورگینی‌ reventon‌» است و شباهت زیادی نیز به مدل «کانسپت ‌Estoque‌» دارد. لامبورگینی اونتادور در دو مدل کوپه‌ی دو نفره و رودستر دو نفره به تولید رسیده که مدل رودستر آن در سال 2012 وارد بازار شده است. اونتادور یکی از سریع‌ترین لامبورگینی‌های تولید شده تا به‌حال است و در مورد قدرت این خودرو، این امر کافی است بدانید که بعد از اولین سری تولیدی این ابر‌خودرو هنگام استارت از اگزوز این خودرو شعله‌ی آتشی به طول یک متر خارج می‌شد که برای استاندارد جهانی این امر قابل‌قبول نبود، به همین دلیل سیستم اگزوز دوباره مورد بازبینی قرار گرفت. لامبورگینی اونتادور یک سوپر‌اسپرت سریع است که به‌دلیل ابعاد بسیار بزرگ و گیربکس ‌semi-automatic برای استفاده شهری اصلا مناسب نبوده و صرفا برای استفاده‌ی جاده و پیست مناسب است و در شهرهای شلوغ و خیابان‌های تنگ و باریک به‌دلیل ابعاد بسیار بزرگ و پهن پیکر(پهن‌تر از تویوتا لندکروزر) دچار مشکل جدی خواهید شد. در بحث پیشرانه و مشخصات فنی، اولین موتور تولید شده توسط فروچیو لامبورگینی یک موتور 3.5‌لیتری 12 سیلندر بود که در زمان خود یکی از پیشرفته‌ترین موتور‌های تولید شده بود. این موتور طی چند دهه روی مدل‌های مختلف لامبورگینی ازجمله میورا، کنتاچ، اسپادا، دیابلو و در آخر هم مورسیلگو قرار گرفته است. ولی تیم طراحی لامبورگینی برای پرچم‌دار جدید خود یک موتور 12 سیلندر کاملا جدیدی را طراحی کرده‌اند که به‌خاطر بیشترین نیروی ممکن تولیدی در تمام دورهای موتور و تنفس طبیعی بودنش یکی از برترین موتورهای تولیدشده در این صنعت است. لامبورگینی اونتادور از یک موتور 12 سیلندر تنفس طبیعی به حجم دقیق 6498 سی‌سی بهره می‌برد که قادر است حداکثر قدرت 700 اسب‌بخار را در دور 8250 و حداکثر گشتاور 690 نیوتون متر را از دور 5500rpm‌ در اختیار راننده قرار دهد. گفتنی است که موتور اونتادور تنها 235 کیلوگرم وزن دارد و این یکی از کوچک‌ترین و سبک‌ترین موتورهای تولید شده تا به امروز است. این قدرت توسط یک گیربکس فوق‌پیشرفته ‌ISR هفت ‌دنده بهره می‌برد. فاصله‌ی تعویض دنده‌ها با‌وجود تک کلاچه بودنش 50 میلی‌ثانیه است و به هر چهار منتقل می‌شود که در مقایسه با آئودی ‌R8‌ نسل گذشته حدود دو برابر سریع‌تر است. با این مشخصات این ابر‌خودروی 1890‌کیلوگرمی قادر است در زمانی معادل 2.9 ثانیه سرعت خود را از حالت سکون به مرز صد کیلومتر و حداکثر سرعت 350 کیلومتر در ساعت را به ثبت برساند. اونتادور از یک سیستم Haldex IV‌ بهره می‌برد که این سیستم به‌صورت هوشمند نیرو را بین چهار چرخ تنظیم می‌کند. سیستم دیفرانسیل خود‌قفل شونده همراه دیفرانسل جلو به صورت الکترونیکی توسط سیستم‌ ESP‌ کنترل می‌شوند تا بهترین هندلینگ را برای این خودرو به‌‌‌‌وجود بیاورد. راننده می‌تواند از بین سه حالت ممکن برای این خودرو جاده، اسپرت و پیست را انتخاب کند که در هر کدام از آن‌ها پیشرانه و جعبه دنده و دیفرانسیل و فرمان و سیستم کنترل دینامیکی خودرو تغییر می‌کنند. سیستم تعلیق این خودرو به‌طور کامل از خودروهای فرمول وان به اقتباس گرفته شده، ولی برای رانندگی شهری بهینه‌سازی شده است. ترمز‌های این ابر‌خودرو نیز مجهز به دیسک‌های کربن، سرامیکی خنک‌شونده در جلو و عقب است که اونتادور برای رسیدن از سرعت صد کیلومتر به صفر تنها به 30 متر طول فضا احتیاج دارد.امکانات رفاهی و ایمنی شامل صندلی‌های با قابلیت تنظیم دستی و برقی برای گودی کمر، ترمز‌ ABS‌ با توزیع الکترونیکی نیرو، سیستم کنترل کشش‌، سیستم کنترل پایداری، کنترل الکترونیکی اسپیلر عقب، فرمان حساس به سرعت، سیستم‌engine start/stop، نمایشگر هفت اینچی‌، سیستم رهیاب ماهواره‌ای، سیستم تهویه‌ی مطبوع اتوماتیک، کیسه هوای دو مرحله‌ای برای راننده و کیسه هوای سرنشین و جانبی، مشاهده میزان باد تایرها و کمربندهای پیش کشنده و… می‌شود.

در سال 1956 ساخت پروژه‌ی جونیور آغاز شد. خودرویی که توسط شرکت داتسون (نیسان در آن سال زیرمجموعه‌ی داتسون بوده است) روی خط تولید رفت، درحقیقت وانت متوسطی با توان حمل بار800 کیلوگرم بود که از طریق پیشرانه‌ی 1500 سی‌سی50 اسب بخار به حرکت درمی‌آمد و به حداکثر سرعت 75 کیلومتر بر ساعت می‌رسید. تا سال 1982 مدل‌های مختلف با قدرت‌های گوناگون از خط تولید خارج شدند؛ اما سرانجام به دلیل نداشتن ایمنی کافی و وجود رقبای سرسختی همچون تویوتا هایلوکس تولیدش متوقف شد. نمونه‌ی بسیار پرقدرت‌تر این وانت در حدود  45 سال قبل وارد ایران شد. در ابتدا روی خط تولید سایپا قرار گرفت و درنهایت پارس خودرو حق امتیاز مونتاژ آن را به دست آورد و تا به امروز روی خط تولید باقی مانده است. در طراحی خودرو می‌توان آن را یک خودروی کلاسیک دانست: خط شانه‌ای که از روی گلگیرهای آن گذشته و از دو طرف کاپوت امتداد پیدا می‌کند و به چراغ‌های دوبل عمودی آن در جلوی خودرو می‌رسند. سپر فلزی که دقیقا مشابه خودروهای دهه‌ی 60 و 70 در پایین جلوپنجره‌ی بزرگ فلزی و مستطیلی خودرو نصب شده است. در قسمت عقب خودرو باز شاهد حضور سپر فلزی به همراه دو چراغ مستطیلی افقی هستیم که به‌سادگی در سپر قرار گرفته‌اند و البته در مدل‌های جدید، جای خود را به چراغ‌های عمودی قرارگرفته در انتهای گلگیرهای عقب داده‌اند. مهمترین نکته‌ای که در طراحی زامیاد به چشم می‌آید رنگ آبی آن است که می‌توان گفت بخشی از هویت صنعت حمل‌ونقل کشور ماست. پیشرانه‌ی موجود روی مدل‌های جدید این وانت، موتورهای خطی بنزینی 4 سیلندر 8 سوپاپ 2400 سی‌سی با قدرت 90 اسب بخار است که در نمونه‌های گازسوز قدرت آن به 80 اسب بخار می‌رسد و با گشتاور 140 نیوتن متری بسیار کند و کم بازده به نظر می‌رسد. مهمترین بخش آن مصرف 13 لیتر بر 100 کیلومتر این خودروست که در نمونه‌های گاز سوز و حتی دیزلی کارخانه به اعداد کمتری تبدیل شده است؛ البته طبق اعلام رانندگان بسیار بیشتر هم خواهد بود. در پایان زامیاد 24 تنها وانت سنگین‌وزن با قیمت نسبتا مناسب و حداقل امکانات موجود در کشور است .