خودرو استون مارتین Lagonda اتوماتیک سال 2016

معرفی

«آستون مارتین لاگوندا» یک سدان فوق‌لوکس از شرکت خودروسازی انگلیسی آستون مارتین است که برای اولین بار در سال 1976 تولید شد و در مدل سدان و واگن به تولید رسید؛ همچنین تولید آن تا سال 1990 ادامه داشت. در سال 2014 که این مدل رونمایی شد، مدیرعامل آستون مارتین اعلام کرد که این مدل تنها برای خاورمیانه تولید خواهد شد و به عبارتی اولین آستون مارتین تاریخ برای خاورمیانه است. ولی پس از نامه و درخواست زیاد مشتریان مبنی بر تولید و عرضه در سطح جهانی، نظر مدیران عوض شد و تصمیم به عرضه‌ی آن در تمام نقاط جهان گرفتند. این سدان فوق‌لوکس از سال 2016 به بازار عرضه خواهد شد. همچنین با موتوری قدرتمند قیمتی معادل 400000 پوند دارد که قیمت بسیار بالایی است و فروش آن فقط با دعوت‌نامه‌ی مشتریان امکان‌پذیر است. آستون مارتین تمام نبوغ و هنر خود را در طراحی داخلی و خارجی و کیفیت قطعات این مدل به کار برده است. طبق اطلاعات محدودی که از پیشرانه‌ی این سدان به بیرون درز کرده است، لاگوندا از موتوری 12 سیلندر 48 سوپاپ با آرایش سیلندر V به حجم 6000 سی‌سی بهره می‌برد که قادر است حداکثر قدرتی معادل 600 اسب‌بخار و حدکثر گشتاوری معدل 690 نیوتون متر تولید کند. این قدرت از طریق یک گیربکس 8 دنده‌ی ساخت کمپانی Zf آلمان به محور عقب یا 4 چرخ خودرو منتقل می‌شود و می‌تواند این ابرخودرو را در زمان 4.5 ثانیه به سرعت 100 کیلومتر برساند و حداکثر سرعت 320 کیلومتر در ساعت را ثبت کند. آستون مارتین در این سدان فوق‌لوکس خود چیزی از تجهیزات ایمنی و رفاهی کم نگذاشته است. کیسه هوای ایمنی راننده و سرنشین و جابنی و زانویی و پرده‌ای و سقفی، ترمز دیسکی چهار چرخ خنک‌شونده مجهز به سیستم ضدقفل ABS و سیستم‌های کمکی ترمز و کنترل پایداری EBD-ESP-TCS-BA-HAC-DSC-ASR، صندلی‌های چرمی برقی ماساژوردار به همراه گرم‌کن و سردکن، فرمان برقی دارای گرمکن و سردکن، مانیتور جلو و عقب، سیستم تهویه‌ی مطبوع دوگانه‌ی اتوماتیک، سانروف برقی چندحالته، کنسول وسط ردیف عقب، رادار، سیستم کمکی پارک خودرو و سیستم engine start/stop و… هم از امکانات این مدل محسوب می‌شوند.

نگاهی به پیشینه‌ی خودرو

لاگوندا با تأسیس در سال 1906 میلادی، اعتبار خود را در دهه‌های 1920 و 1930 به دست آورد؛ به عنوان خودرویی سریع، اسپرت تورینگ و دو سرنشینه با پیشرانه‌های چهار سیلندر و بعدها پیشرانه‌های شش سیلندری که حجم آن‌ها تا 4.5 لیتر می‌رسید. اگر چه در سال 1935 لاگوندا موفق به پیروزی در مسابقات 24 ساعته‌ی لمانز (LeMans) شد اما این پیروزی برای جلوگیری از ورشکستگی کمپانی کافی نبود. مالکیت لاگوندا به دست «اَلن گود» (Alan Good) افتاد و او با همکاری «والتن اُون بنتلی» (W. O. Bentley) ، مالک کمپانی لوکس بنتلی، یک شاسی جدید و پیشرانه‌ی 4.5 لیتری V-12 را در سال 1938 رونمایی کرد.

بعد از جنگ جهانی دوم، بنتلی یک خودروی جدید کوچکتر با پیشرانه‌ی 2.6 لیتری شش سیلندر طراحی کرد اما سهمیه‌بندی فولاد در بعد از جنگ به این کمپانی اجازه نداد تا به ایده‌ی خود جامه‌ی عمل بپوشاند و لاگوندا به یک صنعتگر به نام «دیوید براون» (David Brown) فروخته و بعدها در سال 1948 با شرکت انگلیسی استون مارتین ادغام شد. تحت مالکیت براون، 800 لاگوندا بین سال‌های 1949 و 1958 به فروش رسیدند اما استفاده از نام لاگوندا برای اولین بار در سال 1961 و بر روی مدل سدان راپید 4.0 لیتری اتفاق افتاد.

با فروش دوباره‌ی کمپانی در سال 1972، استون مارتین لاگوندا دوباره کار خود را از سال 1975 آغاز کرد و اولین مدل را در سال 1979 رونمایی کرده و 631 خودرو از آن به فروش رساند که تا قبل از پایان تولید در سال 1990، کشورهای عربی ثروتمند از خریداران اصلی این خودرو بودند. لاگوندای تراف در حقیقت نسل بعدی این خودرو است که بعد از چندین سال دوباره برای بازاری خاص به فروش می‌رسد.

طراحی خودرو

پنل‌های خارجی بدنه‌ی این مدل از فیبر کربن ساخته شده‌اند و لاگوندای تراف در زیر پوست خود طراحی ملایم‌تری را جای داده است. اگر بخواهیم این مدل را به عنوان نسخه‌ی XL از یک استون مارتین راپید اس معرفی کنیم، به واقع تلاش عظیمی که در ساخت آن صورت گرفته را پایمال کرده‌ایم اما اگر تنها بخواهیم تصویری کلی داشته باشیم، می‌توان شباهت‌هایی بین این دو مدل پیدا کرد. لاگوندای تراف بر روی یک ورژن کشیده‌شده از پلتفرم آلومنیومی VH که برای طرفداران استون مارتین آشنا است، قرار گرفته است و فاصله‌ی محوری آن 20 سانتی‌متر بلندتر از راپید است.

تراف توان خود را از پیشرانه‌ی معمول استون مارتین که یک موتور 5.9 لیتری V-12 تنفس طبیعی است، دریافت می‌کند. این پیشرانه در لاگوندا به شکلی تنظیم شده که دارای حداکثر توان 540 اسب بخار در 6650 دور بر دقیقه و حداکثر گشتاور 630 نیوتن‌متر در 5500 دور بر دقیقه است. وظیفه‌ی انتقال نیروی خروجی از این پیشرانه به چرخ‌های عقب برعهده‌ی یک گیربکس اتوماتیک هشت سرعته است که تا حد زیادی بین چرخ‌های عقب قرار گرفته و از قابلیت تعویض دستی دنده‌ها هم برخوردار است.

راحتی و فضای کابین

اگر وارد کابین شویم و روی صندلی راننده بنشینیم، ارتباط قوی‌تری را میان لاگوندا تراف و استون مارتین راپید احساس خواهیم کرد. طراحی داشبورد، دکمه‌ها و کنترل‌ها تا حد زیادی در هر دو مدل یکسان است و تنها پنل‌های درب‌های جلو کمی متمایز شده‌اند. با کشیدن صندلی به سمت عقب برای تنظیم موقعیت رانندگی، حس ناخوشایندی از نزدیک‌شدن به ستون میانی خودرو (ستون B) خواهید داشت که در کنار خط کمری بالای خودرو باعث محدودیت میدان دید شده و حس حضور در یک خودروی کوپه‌ی بزرگ را به شما منتقل می‌کند.

بدون شک بسیاری از خریداران لاگوندای تراف ترجیح می‌دهند در ردیف عقب بنیشینند و رانندگی را به راننده‌ی مخصوص خود بسپارند! همین موضوع باعث شده تا استون مارتین توجه ویژه‌تری به قسمت عقب کابین خودرو داشته باشد و آن را با ظرافت بیشتری طراحی کند. در نگاه اول، ردیف عقب تراف از نظر طولی نقطه‌ی عکس فضای محدود و دخمه‌ای‌شکلِ استون مارتین راپید S است و کشش فاصله‌ی محوری خودرو به ایجاد جای بیشتر در این مدل کمک کرده است. اگر چه این مدل نسبت به رقبا جادارترین محسوب نمی‌شود، صندلی‌های عقب آن از قابلیت خواباندن برخوردار نیستند و همچنان فضای عقب آن با یک برآمدگی بزرگ که از چرم پوشیده شده به دو قسمت تقسیم می‌شود ولی بدون شک با یکی از جادارترین صندلی‌های عقب استون مارتین از زمان عرضه‌ی مدل قبلی لاگوندا روبه‌رو هستیم.

عملکرد و تجربه‌ی رانندگی

اگر چه لاگوندای تراف با هدف ارائه‌ی یک فضای لوکس و راحت طراحی شده اما همچنان در بطن خود به استون مارتین وفادار مانده است. پیشرانه‌ی V-12 این مدل به محض روشن‌شدن اشتهای خودش را برای درهم‌شکستن خیابان‌ها نشان می‌دهد و پدال گاز خودرو به شکلی بازتنظیم شده که به شما حس فنری‌مانندی القا می‌کند. گیربکس اتوماتیک هشت سرعته به خوبی و با دقت تمام، نسبت‌های خود را در طول رانندگی رعایت می‌کند تا لاگوندا هر چه سریع‌تر خودش را به سرعت‌های بالا برساند. با وجود همه‌ی این صحبت‌ها، عملکرد رانندگی بخشی نیست که لاگوندا در آن بهترین باشد. پیشرانه‌ی V-12 این خودرو گشتاور مناسبی در دور موتورهای پایین ندارد و به کار زیادی برای ارائه‌ی بهترین عملکرد خود نیاز دارد.

لاگوندا را می‌توانیم با استانداردهای استون مارتین خودروی بی‌سر و صدایی بدانیم اما اگزوز خشن آن زمانی که به دور موتورهای بالا می‌رسید، صدای فوق‌العاده‌ای تولید کرده و شما را به شتاب‌گیری بیشتر تشویق می‌کند. استون مارتین ادعا کرده که به لطف استفاده از بدنه‌ی کربنی، وزن خالص تراف مشابه راپید S است؛ اگر چه در همان ابتدای رانندگی، تراف حس ملایم‌تری را به شما منتقل می‌کند. سیستم فرمان هیدرولیک خودرو سبک است اما بازخورد سودمندی ارائه کرده و شاسی خودرو حتی در جاده‌های لغزنده و بارانی در برابر هر تکان و لرزشی مستحکم است که جای تحسین زیادی دارد. ترمزهای تراف آن گزش اولیه‌ی لازم را ندارند اما در صورتی که با قدرت بیشتری فشرده شوند به خوبی از پس متوقف‌کردن خودرو بر می‌آیند.

سخن آخر

لاگوندای تراف را می‌توان به شکل غیرقابل وصفی یکی از دوست‌داشتنی‌ترین مدل‌های استون مارتین دانست اما دوست‌داشتن قیمت چند رقمی آن موضوعی کاملاً جداست! با این حال اگر در دیاری زندگی می‌کند که دیدن بنتلی مولسان و مرسدس بنز میباخ S600 جزئی از برنامه‌ی روتین روزمره‌ی شماست، لاگوندای تراف می‌تواند همان مدل منحصر به فردی باشد که شما را از سایرین متمایز خواهد کرد.